सख्या..
कधीकधी, असं वाटतं,
उगीच, उगीच उजाडतं..
ती गूढरम्य वाट संपून,
एक्दमच पोहचून जातो..
ते स्वप्न गूढ सुंदर,
ती वाट मऊ धूसर,
उगवता सूर्य सगळंच,
चक्क उजळून टाकतो...
नकोच स्वप्न भंगणं,
नकोच ते उजाडणं,
शेवटी दुस्तर वाटेवर,
अडखळत चालणं.....
सख्या ...
हे असं अवखळपण , चंचलपण .. कधी पानं , फुलं , तारे , कधी स्वप्नं वेचताना , हसून बघत होतास .. उतरणीवर कधी घसरले , तेव्हांही , गालात हसून , बोट दिलेस धरायला .. दुस्तर वाटेवर कधी कचरले तर , डोळ्यांनी धीर दिलास .. पाठीवर हात ठेवून , झुंजायला बळ दिलेस .. हात सुटले हातातून , पण साथ नाही सरली , तू आहेसच खास , मागेपुढे , आसपास .. दिसला नाहीस कधी , पण जाणवतो तुझा वास .. आता जीर्ण झालीय श्वासांची माळ , जेव्हां ओघळेल तेव्हां , असशील ना आसपास ... ?
Comments