Saathvan

 सख्या... दिलेल्या हाका, ऐकायला कुणी नसेल, तर, त्या वाटेवर, एकट्यानेच चालावं.. जर वाटेने हात दिला, तर, त्या वाटेलाच ध्येय समजावं.....

 मनाच्या प्रदेशात, चुकून उगवते, कविता बिविता..

 कधीकधी, असं वाटतं, उगीच, उगीच उजाडतं.. ती गूढरम्य वाट संपून, एक्दमच पोहचून जातो.. ते स्वप्न गूढ सुंदर, ती वाट मऊ धूसर, उगवता सूर्य सगळंच, चक्क उजळून टाकतो... नकोच स्वप्न भंगणं, नकोच ते  उजाडणं, शेवटी दुस्तर वाटेवर, अडखळत चालणं.....

 रानच्या वाटा वाटांत गुरफटल्या, मन च्या वाटा पावलांत अडखळल्या.. अंधारणाऱ्या मनात प्रश्नांच्या सावल्या, अंधाऱ्या रानात लांबलेल्या सावल्या.....

 किती पुढे निघून आले, नाती निभावता निभावता.. स्वतःलाच हरवून बसले, नाती घडवता घडवता.. लोक मला म्हणतात, तू हसतेसच फार, अन् मी थकून गेले, दुःखे लपवता लपवता.. सुखी,सुखी होते मी, दुसऱ्यांना आनंद देता देता, माझी  काळजी  नाही करत, दुसऱ्यांची पर्वा करता करता. रंगून जाते  मी, सुखाची फुलं वेचता वेचता, माझं काही मोल नाही, अनमोल नात्यांना निभावता, निभावता....

 सख्या.. भूमीला ओढ असते, सजल सावळ्या घनाची.. प्रतीक्षा असते, तो वर्षेल, बरसेल.. मग  कुठे एक  टपोरासा दवबिंदू येतो.. तसा तुझा शब्द......