उपनिषद चिंतन : - ११

       श्रीमत् शंकराचार्यांनी असा  सिद्धांत मांडला
की हे  जग  असत् आहे ..World is unreal n
changing .. हा सिद्धांत अगदी खराच आहे ..हे
जग क्षणोक्षणी बदलते , तर त्याला खरे कसे बरे  मानता येईल ? ..जळणारी  ज्योती या क्षणी आहे
ती दुसऱ्या क्षणी नाही , हे बौद्धिक दृष्टीने पटणारे
आहे ..हेच त्यांनी  भावनात्मक रीतीनेही सांगितले
आहे ..जसे ,  बालकाच्या हातात एखादे खेळणे आले , की ते त्यात एकाग्र होऊन जग विसरते , तसेच  भगवत्स्वरूपात जीव  एकाग्र होऊ लागला
की भक्त जग विसरतो ..त्या ठिकाणी विश्व खोटे
ठरते .समाधीच्या आनंदात रमून जाते ..म्हणूनच
जगत् असत् आहे ,  हे आचार्यांचे विधान असत्य
नाही ...
        विकार वाईट  नाहीतच .. उलट  ते  जवळ 
असायला  हवेत ..विषयांचे  व विकारांचे आपण
इतके  उदात्तीकरण  करावे , की ते करता करता
आपण सुंदर  होत जावे ..आपण  इतके  सुंदर  व्हावे , की भगवंताना  आपलेसे  व्हावे .. त्यांनी
आपल्यासाठी विकारी  व्हावे ..त्यांना कधी  एकदा
भक्ताला  भेटू , असे  व्हावे ..पुंडलिकाची  गोष्ट
आठवते  ना ? .. त्याला  भेटण्यासाठी  भगवंत आले , तर मला वेळ  नाही  असे  सांगत , त्याने
भगवंतांना विटेवर तिष्ठत उभे ठेवले ..
        भक्तीशास्त्रातील ही  एक  विलक्षण  अवस्था
आहे .. जेव्हां जीवाला भगवंताला  भेटण्याची
आतुरता  असते , त्यावेळी भगवंत निर्विकार असतात ..साधनेने जीव हळूहळू निर्विकारी होतो .
आणि मग त्याला भेटण्यासाठी भगवान  अधीर
होतो ..मात्र जीव तितकाच शांत असतो ..त्याला
भगवंताला  भेटायला वेळ नसतो ..देव  नि  भक्त
यांच्यातील ही  एक क्रीडा आहे ..