Saathvan

 रानच्या वाटा वाटांत गुरफटल्या, मन च्या वाटा पावलांत अडखळल्या.. अंधारणाऱ्या मनात प्रश्नांच्या सावल्या, अंधाऱ्या रानात लांबलेल्या सावल्या.....

 किती पुढे निघून आले, नाती निभावता निभावता.. स्वतःलाच हरवून बसले, नाती घडवता घडवता.. लोक मला म्हणतात, तू हसतेसच फार, अन् मी थकून गेले, दुःखे लपवता लपवता.. सुखी,सुखी होते मी, दुसऱ्यांना आनंद देता देता, माझी  काळजी  नाही करत, दुसऱ्यांची पर्वा करता करता. रंगून जाते  मी, सुखाची फुलं वेचता वेचता, माझं काही मोल नाही, अनमोल नात्यांना निभावता, निभावता....

 सख्या.. भूमीला ओढ असते, सजल सावळ्या घनाची.. प्रतीक्षा असते, तो वर्षेल, बरसेल.. मग  कुठे एक  टपोरासा दवबिंदू येतो.. तसा तुझा शब्द......