Saathvan

संकटे, सांगून येत नाहीत कधी,  आणि, एकटीही,  हातात हात घालून येतात...  मुकाबला करण्याचे बळही,  संकटेच देतात.. 

प्रदीर्घ काळ जावा लागतो,  न्याय  मिळायला,  कधी कधी जन्म देखील...  अन्याय मात्र त्वरित  होतो... 

काळच करतो घात,  काळच उडवतो छत,  काळच देतो छेद,  काळच बनतो औषध... 

जळालेली जमीन मी,  अंकुराचा मागमूस नाही,  डोळ्यामध्ये टिपूस नाही... 

असा कसा?  तू बुजरासा,  डोळ्यात हळवा कवडसा... 

तू गेलास दूर निघून,  बरेचसे पाणी वाहून गेले पुलाखालून,  अन शेवटी, पूलही गेला वाहून... 

वाटेवरून, पुढे जाता जाता,  रस्ता, मागे गेला,  आणि स्नेह ही... 

देखण्या भविष्याचा,  मखमली रुजामा उलगडे,  खाली  दडलेत,  भूतकाळाचे खाचा - खड्डे...