Saathvan

नदीच्या पुरासारख्या,  आठवणी मनात धावून येतात,  मलाच वाहून नेतात... 

पुलाखालून धो धो पाणी वाहून गेलं,  तरीही नदी वाहतेच आहे, दुथडी भरून..  डोळ्यांमधून  अलोट अश्रू वाहून गेले, तरीही हसू फुटतंय अजून, आतून, कुठून? ... 

माणसाला,  त्याने दिलेल्या उत्तरावरून नव्हे,  तर, त्याने  विचारलेल्या  प्रश्नावरुन, ओळखावे... 

कालची कळी मिटलेली,  नि आजची, उमललेली..  मधे असतात का उमलण्याच्या कळा?  कुणी जाणून घेतल्या ?

गच्चं  भरून  आलेलं,   आभाळ बघायला,  दारा पर्यंत आले..  तू असं नको समजूस  की,  तुझी वाट पहायला,  अशी उभी राहिले... 

वीण, काडी काडीची,  वीण, प्रेमाच्या धाग्यांची,  वीण, देहाची - मनाची,  वीण, जन्म जन्मांतरीची... 

अनिवार पाणी,  मिळाली वाट, तर वाहून जातं.. नाही मिळाली वाट,  तर सारं काही वाहून जातं... 

देवाच्या पायांवर,  फुलांची लयलूट,  वेलीपासून ताटातूट... 

स्मरणाच्या फुलांनी,  भरली ओंजळ..  आता मात्र पानगळ... 

काळीकुट्ट सावलीही,  विश्वास देते  की,  मागे प्रकाश झगमगतोय... 

चमकदार डोळयांत,  काजळाची रेघ,  निळ्या सावळ्या  ढगावर,  विजेची रेघ... 

वणव्याला घाबरून,  धावतोय  सैरावैरा,  भणाणता रानवारा... 

स्वप्नं,  जड होतात,  गरीबाच्या डोळ्यांना,  नि, सांडून जातात... 

अवचित  पाहिलं,  इकडे तिकडे,  तू मनात डोकावलास ना... 

ओढाळ वेड्या लाटांची,  चित्तरकथा प्रीतीची,  क्षणिक भेट किनाऱ्याची,  पुन्हा  वाट परतीची... 

अवखळ लाटांचा,  रात्रभर धिंगाणा,  किनारा दिवाणा... 

गूढ अंधारात,  चमकणारे काजवे,  आशेचे दिवे... 

पाऊलवाट  नेहमीची,  पायाखालची, सवयीची,   तरीही आज ठेच लागली,  आठवण आली का कोणाची? ... 

मन मरून गेलंय,  तरी जगावं लागतंय,  छातीत ठोके वाजतायत  तोवर... 

जगू शकतेय तुझ्याशिवाय,  पण मरणार मात्र नाही,  तुला पाहिल्याशिवाय... 

काट्याने  निघतो काटा,  विषावर उतारा विषाचा,  तर द्वेषाच्या पाण्याने,  धुता येईल का द्वेष?... 

लढण्यासाठी, रडण्यासाठी,  आणि तिरडीसाठीही,  लागतोच की... खांदा.. 

झिजलेल्या  वस्त्राला,  ठिगळ लावता येईल,  पण..  विरलेल्या नात्यांना?  फाटलेल्या आभाळाला?  भेगाळलेल्या जमिनीला?   कसं रे ??.. 

प्रेम जुनं, पुस्तकही जुनं,  जुन्या पुस्तकासारखं  मनही सुनं..  सुगंधाच्या वाटेवर,  जुळतील का  पुन्हा मनं? .. 

जुनं पुस्तक उघडताच,  पडला एक वाळका गुलाब..  आता त्याच्या सारखाच,  प्रेमात उरला  नाही  आब... 

फुलं कोमेजलेली..   गंध तसाच कायम तरी,  तुझ्या अथांग प्रेमापरी... 

वाटेवरची दोनचार सुगंधी फुलं,  जुन्या शर्टाच्या खिशात सापडली..  माझ्या  खांद्यावर  डोकं ठेवून,  बसली  होतीस  कधी काळी... 

रस्त्यातल्या फुलांचा,  धुंद गंध दरवळला..  मुक्काम  तिथेच हरवला... 

खाचा खळग्यांची वाट,  एकटीच चालले..  जमीन जास्त भेगाळलेली,  की त्याहून जास्त,  पावले? ... 

काळ्याभोर समुद्रात,  पांढरी होडी डुले,  आशेचे शीड झुले... 

संकटे, सांगून येत नाहीत कधी,  आणि एकटीही..  हातात हात घालून येतात..  मुकाबला करण्याचे बळही,  संकटेच देतात... 

अशा किती राती,  चंद्रकोरीच्या निळाईतल्या..  किती प्रभाती,  शुक्राच्या संगतीतल्या..  किती उर्मी मनातल्या,  किनाऱ्याशी थरथरल्या... 

खरा त्रास तेव्हाच असतो,  जेव्हा बोलण्यासारखं खूप काही असतं,  आणि तोंडाला  कुलूप  असतं... 

राघू सोबत मनही उडाले,  अन  भूतकाळाच्या डहाळीवर बसले..  मन रंगले, मोहरले नि रमले,  मग तेथून कधीही न उडाले... 

गुलमोहराच्या पालवीत,  भगवी, केशरी फुले..  केशरी फुलांतून,  हिरवे राघू उडाले... 

समुद्राच्या खळखळ लाटा,  तक्रारी करत किनारी येणार,  फेस क्षणभर आनंद देणार..    मी मात्र वाट बघत राहणार,  फेस न विरणाऱ्या लाटेची.... 

शांत तिन्हीसांजेला,  मंद केशरी दिवेलागण..  आळविते संध्याराग,  लाल जांभळी बोगण... 

मी समजावलंय माझ्या मनाला,  कुणाला  आपलं म्हणून,  कोणी आपलं  होत  नसतं.. 

गुंतलेल्या  धाग्यात,  कुणी मोती ओवत नाही..  कारण, धागाच तर  टिकत  नाही... 

सयांनो लाटांनो,  अशा का ग कुरबुरी?  या ग धावत किनारी,  गडे, भेटा उराउरी.... 

लाट ही लाटच असते..  तिचा आवेग ओसरला, की कळते..  ती येऊन गेली....